لکنت زبان

تشخیص لکنت زبان توسط یک متخصص بهداشت آموزش دیده برای ارزیابی و درمان کودکان و بزرگسالان مبتلا به این اختلالات گفتاری و زبانی (گفتار درمان) انجام می‌شود. آسیب شناس گفتار-زبان یا گفتار درمان، صحبت کردن بزرگسال یا کودک را در موقعیت‌های مختلف مشاهده می‌کند.

مطلب پیشنهادی:  10 راه حل برای افتادگی پوست صورت

اگر شما پدر و مادر هستید
اگر والدین کودکی هستید که لکنت دارد، پزشک یا گفتار درمان ممکن است:
•    سؤالاتی درباره سابقه سلامتی فرزندتان بپرسد، از جمله زمانی که او شروع به لکنت کرد و زمانی که لکنت بیشتر است.
•    سؤالاتی در مورد این که چگونه لکنت بر زندگی فرزندتان مانند روابط با دیگران و عملکرد در مدرسه، تأثیر می‌گذارد، بپرسد.
•    با کودک شما صحبت کند و ممکن است از او بخواهد که با صدای بلند از روی متنی بخواند تا تفاوت‌های ظریف در گفتار را مشاهده کند.
•    بین تکرار هجاها و تلفظ نادرست کلماتی که در کودکان خردسال طبیعی است و لکنت زبان که احتمالاً یک وضعیت طولانی مدت است تفاوت قائل شود.
•    فرضیه یک بیماری زمینه‌ای که می‌تواند باعث گفتار نامنظم شود، مانند سندرم تورت را رد کند

اگر فرد بزرگسالی هستید که لکنت زبان دارد
اگر فرد بزرگسالی هستید که لکنت دارد، پزشک یا گفتار درمان ممکن است:
•    سؤالاتی درباره سابقه سلامتی شما بپرسید، از جمله این که چه زمانی لکنت شما شروع شده است و چه زمانی لکنت بیشتر است.
•    فرضیه یک بیماری زمینه‌ای که می‌تواند باعث لکنت زبان شود را رد کند.
•    می‌خواهد بداند که چه روش‌هایی را در گذشته امتحان کرده‌اید، زیرا می‌تواند به تعیین نوع رویکرد درمانی موثر برای شما کمک کند.
•    برای درک بهتر اینکه چگونه لکنت بر شما تأثیر می‌گذارد، سؤال بپرسد.
•    می‌خواهد بداند که لکنت چگونه بر روابط شما، و بر عملکرد در مدرسه، شغل و سایر زمینه‌های زندگی‌تان تأثیر گذاشته و چقدر استرس ایجاد کرده است.

درمان
پس از ارزیابی جامع توسط گفتار درمان، می‌توان در مورد بهترین رویکرد درمانی تصمیم گیری کرد. چندین رویکرد مختلف برای درمان کودکان و بزرگسالان مبتلا به لکنت وجود دارد. به دلیل مسائل و نیازهای فردی متفاوت، یک روش- یا ترکیبی از روش‌ها- که برای یک فرد مفید است ممکن است برای دیگری مؤثر نباشد.

درمان ممکن است لکنت‌ را به طور کلی از بین نبرد، اما می‌تواند مهارت‌هایی را آموزش دهد که به موارد زیر کمک می‌کند:
•    بهبود در روان بودن گفتار
•    توسعه ارتباطات موثر 
•    مشارکت کامل در فعالیت‌های مدرسه، کار و اجتماعی

چند نمونه از رویکردهای درمانی- بدون ترتیب اثربخشی خاصی- عبارتند از:

•    گفتار درمانی. گفتار درمانی می تواند به شما بیاموزد که سرعت گفتار خود را کم کنید و یاد بگیرید که هنگامی لکنت دارید متوجه شوید. ممکن است هنگام شروع گفتار درمانی بسیار آهسته و با احتیاط صحبت کنید، اما با گذشت زمان، می‌توانید به الگوی گفتار طبیعی‌تری برسید.
•    لوازم برقی. چندین دستگاه الکترونیکی برای افزایش تسلط و روانی در گفتار در دسترس هستند. دستگاه لکنت شکن (DAF) از شما می‌خواهد که صحبت کردن خود را آهسته کنید، در غیر این صورت صحبت شما از طریق دستگاه ناواضح پخش می‌شود. روش دیگر، حرفی که شما زده‌اید را تقلید می‌کند، به طوری که به نظر می رسد که در حال هم صدایی با شخص دیگری هستید. برخی از وسایل الکترونیکی کوچک در حین فعالیت‌های روزانه استفاده می‌شوند. از یک گفتار درمان برای انتخاب دستگاه درست راهنمایی بخواهید.
•    درمان شناختی رفتاری. این نوع روان درمانی می‌تواند به شما کمک کند تا روش‌های فکر کردن که ممکن است باعث بدتر شدن لکنت شود را شناسایی و تغییر دهید. همچنین می‌تواند به شما در حل استرس، اضطراب یا مشکلات عزت نفس مرتبط با لکنت کمک کند.
•    تعامل والدین و فرزند. مشارکت والدین در تمرین تکنیک‌ها در خانه، بخش کلیدی کمک به کودک برای مقابله با لکنت زبان است، به خصوص در برخی از روش‌ها. راهنمایی‌های گفتار درمان را دنبال کنید تا بهترین رویکرد را برای کودک خود انتخاب کنید.

دارو
اگرچه برخی از داروها برای لکنت آزمایش شده‌اند، اما هنوز هیچ دارویی برای کمک به این مشکل کشف نشده است.

مقابله و حمایت
اگر شما والدین کودکی هستید که لکنت دارد، این نکات ممکن است به شما کمک کند:

•    با دقت به صحبت‌های فرزندتان گوش دهید. هنگامی که او صحبت می‌کند، تماس چشمی طبیعی خود را حفظ کنید.
•    منتظر بمانید تا فرزندتان کلمه‌ای را که می‌خواهد ادا کند را بگوید. برای تکمیل جمله یا فکرش حرف او را قطع نکنید.
•    زمانی را اختصاص دهید که بتوانید بدون حواس پرتی با کودک خود صحبت کنید. زمان صرف غذا می‌تواند فرصت خوبی برای گفتگو باشد.
•    آهسته و بدون عجله صحبت کنید. اگر به این شکل صحبت کنید، کودک شما نیز همین کار را می‌کند، که ممکن است به کاهش لکنتش کمک کند.
•    به نوبت صحبت کنید. همه اعضای خانواده خود را تشویق کنید که شنونده خوبی باشند و به نوبت صحبت کنند.
•    برای آرامش تلاش کنید. تمام تلاش خود را بکنید تا فضایی آرام و بدون تنش در خانه ایجاد کنید که در آن کودک شما برای آزادانه صحبت کردن احساس راحتی کند.
•    روی لکنت کودکتان تمرکز نکنید. سعی کنید در تعاملات روزانه تمرکزی روی لکنت کودکتان نداشته باشید. کودک خود را در موقعیت‌هایی قرار ندهید که احساس شدید به صحبت کردن،، نیاز به عجله در صحبت کردن داشته باشد و او را ملزم به صحبت در مقابل دیگران نکنید.
•    به جای انتقاد و سرزنش، تشویق و ستایش کنید. بهتر است کودک خود را به خاطر صحبت واضح او تحسین کنید تا اینکه توجه را روی لکنت او بگذارید. اگر صحبت فرزندتان را اصلاح می‌کنید، این کار را با ملایمت انجام دهید.
•    فرزندتان را همان طور که هست بپذیرید. نسبت به لکنت فرزندتان واکنش منفی نشان ندهید یا او را به خاطر لکنتش مورد انتقاد یا تنبیه قرار ندهید. این می‌تواند به احساس ناامنی و خجالتی بیش از حد بیافزاید. حمایت و تشویق می‌تواند تفاوت بزرگی ایجاد کنند.

ارتباط با افراد دیگر
برای کودکان، والدین و بزرگسالانی که لکنت دارند می‌تواند مفید باشد تا با سایر افرادی که لکنت دارند یا با افرادی که دارای فرزندانی با لکنت هستند دارند ارتباط برقرار کنند. چندین سازمان گروه‌های حمایتی را ارائه می‌دهند. همراه با تشویق، اعضای گروه پشتیبانی ممکن است توصیه‌ها و نکاتی را ارائه دهند که امکان دارد شما به آن‌ها توجه نکرده باشید.

برای اطلاعات بیشتر به وب سایت سازمان‌هایی مانند انجمن ملی لکنت زبان یا بنیاد لکنت مراجعه کنید.

آماده شدن برای ملاقات با دکتر
احتمالاً ابتدا در مورد لکنت با پزشک اطفال یا پزشک خانواده خود صحبت خواهید کرد. سپس ممکن است پزشک شما را به یک متخصص اختلالات گفتار و زبان (گفتار درمان) ارجاع دهد.

اگر بزرگسالی هستید که لکنت زبان دارید، ممکن است بخواهید برنامه‌ای را پیدا کنید که برای درمان لکنت بزرگسالان طراحی شده است.

در این جا اطلاعاتی وجود دارد که به شما کمک می‌کند تا برای قرار ملاقات با دکتر آماده شده و بدانید که از پزشک یا گفتار درمان خود چه انتظاری داشته باشید.

آنچه شما می‌توانید انجام دهید
قبل از قرار ملاقات با دکتر، فهرستی تهیه کنید که شامل موارد زیر باشد:
•    نمونه‌هایی از کلمات یا صداهای مشکل دار را آماده کنید، مانند کلماتی که با صامت‌ها یا مصوت‌های خاصی شروع می‌شوند. در صورت امکان، ضبط یک قسمت از لکنت برای پخش در قرار ملاقات با دکتر ممکن است کمک کند.
•    چه زمانی لکنت شروع شده است، مانند زمانی که کودک شما اولین کلمه خود را گفت و شروع به گفتن جملات کرد. همچنین سعی کنید به یاد بیاورید که اولین بار چه زمانی متوجه لکنت کودک خود شده‌اید و آیا چیزی باعث بهتر یا بدتر شدن آن می‌شود یا خیر. اگر بزرگسالی هستید که لکنت زبان دارید، آماده باشید که درباره درمان‌هایی که داشته‌اید، مشکلات فعلی و تأثیر لکنت بر زندگی‌تان صحبت کنید.
•    اطلاعات پزشکی، از جمله سایر شرایط سلامت جسمی یا روانی.
•    هر گونه دارو، ویتامین، گیاهان دارویی یا سایر مکمل‌هایی که به طور منظم مصرف می‌شوند، از جمله دوزهای مصرفی آن‌ها.
•    سوالاتی که می‌خواهید از پزشک یا گفتار درمان خود بپرسید.

برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک یا گفتار درمان بپرسید می‌توانند شامل موارد زیر باشند:
•    چه چیزی باعث لکنت زبان می‌شود؟
•    چه نوع آزمایشاتی لازم است؟
•    آیا این وضعیت موقتی است یا طولانی مدت؟
•    چه درمان‌هایی وجود دارند و شما کدام را توصیه می‌کنید؟
•    آیا جایگزینی برای رویکرد اولیه که شما پیشنهاد می‌کنید وجود دارد؟
•    آیا بروشور یا منابع چاپی دیگری وجود دارد که بتوانم داشته باشم؟ چه وب سایت‌هایی را پیشنهاد می‌کنید؟

از پرسیدن سؤالات دیگر در طول قرار ملاقات خود با دکترتان دریغ نکنید.

از پزشک یا گفتار درمان خود چه انتظاری باید داشته باشید؟
پزشک یا گفتار درمان شما احتمالاً تعداد زیادی سؤال از شما بپرسد. پاسخ آن‌ها را از قبل آماده کنید تا بتوانید زمانی را در هنگام ملاقات با دکترتان برای نکاتی داشته باشید که می‌خواهید مدت بیشتری را صرف آن‌ها کنید. ممکن است از شما سوالاتی مانند سوالات زیر پرسیده شود:
•    اولین بار چه زمانی متوجه لکنت زبان شدید؟
•    آیا لکنت همیشه وجود دارد یا می‌آید و می‌رود؟
•    آیا چیزی وجود دارد که باعث بهبود لکنت شما شود؟
•    آیا چیزی وجود دارد که باعث بدتر شدن آن شود؟ 
•    آیا کسی در خانواده شما سابقه لکنت دارد؟
•    لکنت چه تأثیری بر زندگی شما یا فرزندتان داشته است، مانند عملکرد در مدرسه یا کار یا تعاملات اجتماعی؟

برای دیدن بهترین و نزدیکترین پزشکان و متخصصان اطراف خودتان روی لینک کلیک کنید